Monkey selfie case

Μπορούν να αναγνωριστούν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας σε μια μαϊμού?

Η ιστορία ξεκινά το 2011 όταν ο Βρετανός φωτογράφος David Slater ταξίδεψε σε εθνικό πάρκο της Ινδονησίας προκειμένου να φωτογραφίσει την τοπική άγρια ζωή.

Προκειμένου ο Slater να φωτογραφήσει από πολύ κοντά το πρόσωπο μιας μαϊμούς τοποθέτησε, όπως ισχυρίζεται,  την κάμερά του σε κατάλληλο σημείο πάνω σε ένα τρίποδο επιλέγοντας το σωστό φωτισμό και την κατάλληλη γωνία για να βγάλει όσο το δυνατόν περισσότερες φωτογραφίες.

Ο εξοπλισμός αυτός φαίνεται να διέγειρε την περιέργεια στις μαϊμούδες οι οποίες άρχισαν να τον περιεργάζονται. Μια όμως από αυτές, o “Naruto” όπως ονομάστηκε αργότερα από την PETA (φιλοζωική εταιρεία “People for the Ethical Treatment of Animals”), άρπαξε την κάμερα και άρχισε να βγάζει φωτογραφίες. Όταν τις είδε αργότερα ο Slater διαπίστωσε ότι επρόκειτο για μοναδικό φωτογραφικό υλικό καθώς είχε αποτυπωθεί σε αυτό η έκφραση της απόλυτης ευτυχίας και περιέργειας στο πρόσωπο της Naruto.

Ο Slater δημοσίευσε για πρώτη φορά μια από αυτές τις φωτογραφίες στην Daily Mail και έκτοτε έγινε viral.

Όμως όταν το 2014 ο Slater στηριζόμενος στα απόλυτα και αποκλειστικά του δικαιώματα ζήτησε από την Wikipedia να αφαιρέσει την επίμαχη φωτογραφία η τελευταία αρνήθηκε με τον ισχυρισμό ότι η φωτογραφία δεν ανήκει σε αυτόν αλλά στο δημόσιο τομέα (public domain).

Είναι η γεύση ενός τροφίμου «έργο»

Μπορεί η γεύση ενός τροφίμου να χαρακτηριστεί ως «έργο» και να  προστατευτεί με δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας?

Απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνει η C-310/2017 απόφαση του ΔΕΕ στην υπόθεση Levola Hengelo BV κατά Smilde Foods BV.

Συγκεκριμένα, όταν η ολλανδική εταιρεία Levola παραγωγής του τυριού  για επάλειψη με κρέμα γάλακτος και αρωματικά χόρτα «Heksenkaas» αντιλήφθηκε ότι η επίσης ολλανδική εταιρεία Smilde άρχισε να παρασκευάζει το προϊόν «Witte Wievenkaas» ισχυρίσθηκε ότι κατέχει τα απόλυτα και αποκλειστικά δικαιώματα για την παραγωγή του εν λόγω τυριού και ζήτησε από τα ολλανδικά δικαστήρια να υποχρεώσουν τη Smilde να παύσει, μεταξύ άλλων, την παραγωγή και την πώληση του παρεμφερούς προϊόντος της.

Μάλιστα η Levola ισχυρίστηκε ότι η γεύση του «Heksenkaas» αποτελεί πρωτότυπο έργο και ότι προστατεύεται βάσει του δικαιώματος του δημιουργού και ότι η γεύση του «Witte Wievenkaas» αποτελεί αναπαραγωγή του έργου αυτού.

Τα ολλανδικά δικαστήρια έθεσαν προδικαστικό ερώτημα στο ΔΕΕ και αυτό με την C-310/2017 απόφασή του έκρινε ότι δεν είναι δυνατή η ακριβής και αντικειμενική αναγνώριση των γεύσεων.